Przebudzenia

Ludmiła Marjańska

 Jarosław Polanek

Rozchodzimy się rano, by spotkać wieczorem, 

spotykamy wieczorem, aby rozejść rano. 

Noc spędzamy osobno, chociaż śpimy razem. 

Każde z nas jest z kimś innym 

albo jest kim innym, 

spogląda w puste okno, puka w otwarte drzwi, 

w lęku chce przebudzenia. 

Albo śpimy osobno, ale sen nas łączy: 

razem idziemy przez podgórskie łąki 

drobnolistnych rumianków, czerwonego szczawiu, 

trzymamy się za ręce, kładziemy na miedzy 

pośród wysokich srebrnołuskich zbóż, 

wypłaszając kuropatwę z gniazda. 

Nad nami krąży jastrząb, a może myszołów, 

zakreśla obręczą myśliwca 

niebo koloru września, 

ta sama cisza trwa

zatrzymana na chwilę, na czterdzieści lat. 

Wstajemy obcy sobie, w różnych stronach świata, 

w lodach Arktyki, na piaskach Sahary, 

ażeby jeszcze jeden wspólny dzień osobno 

przewlekać przez złote obrączki.