Dzień zaduszny

 Jan Brzechwa

Kiedy miedzianą rdzą

 Pożółkłych jesiennych liści więdną obłoki,

 Zgadujemy, czego od nas obłoki chcą,

 Smutniejące w dali swojej wysokiej.

Na siwych puklach układa się babie lato,

 Na grobach lampy migocą umarłym duszom,

 Już niedługo, niedługo czekać nam na to,

 Już i nasze dusze ku tym lampom wkrótce wyruszą.

Jeżeli życie jest nicią - można przeciąć tę nić,

 I odpłynąć na obłoku niby na srebrnej tratwie...

 Ach, jak łatwo, ach, jak łatwo byłoby żyć,

 Gdyby nie żyć było jeszcze łatwiej!