Zburzył mi się człowiek

Adam Ziemianin

Jeszcze wczoraj szedł

wpólne były nasze kroki

mówiliśmy jak zwykle

ktoś pisał wyroki

czerwonym atramentem

Ktoś pchał wózek

pełen dziecka

a dziecko się śmiało

jeszcze nie z pchającego

ale już do niego

Potem zniknął w tłumie

łatwo tam się zgubić

rozmowa się urwała

jak wiadro u studni

Czasem go spotykam

cień mu się wydłużył

a oczy biegają

jakby były cudze