Khalil Gibran

VLADIMIR KALININ

***

Mało dajecie rozdając wasze mienie.

Jedynie dając z samych siebie obdarzacie naprawdę.

Bo czymże są wasze posiadłości jak nie rzeczami, których pilnie strzeżecie w obawie, że możecie ich potrzebować jutro?

A jutro, cóż przyniesie jutro chytremu psu, który zakopał kości na bezdrożach piasku, podążając za pielgrzymami do miasta świętego?

A czymże jest obawa przed nędzą jak nie samą nędzą?

Czyż lęk przed pragnieniem, gdy posiadacie pełną studnię, nie jest już nie ugaszonym pragnieniem?

Jedni dają mało z obfitości, którą posiadają - dają dla zdobycia uznania -a już to skryte pragnienie umniejsza ich dar.

Są też tacy, którzy mają mało, a dają wszystko.

To ci, co wierzą w życie i hojność życia, a ich skrzynia nigdy nie jest pusta.

To ci, co dają radośnie, a ta radość jest ich nagrodą.

Są też tacy, co dają z bólem, a ten ból jest ich chrztem.

I ci, co dając nie odczuwają bólu i nie szukają radości ani nie dają z myślą o zasłudze.

Dają tak jak mirt, co rosnąc w dolinie rozsiewa swój zapach w przestrzeni.

Poprzez ręce takich jak oni przemawia Bóg i ich oczami uśmiecha się do ziemi.

Dobrze jest dawać, gdy ktoś o to prosi, lecz jeszcze lepiej dać samemu bez proszenia, ze zrozumieniem.

Dla szczodrego poszukiwanie kogoś, kto przyjmie dar, jest większą radością od samego dawania.

Czyż jest coś, co moglibyście zatrzymać dla siebie?

Pewnego dnia wszystko, co posiadacie, będzie rozdane,

Dlatego dawajcie już teraz, aby pora obdarzania była waszym udziałem, a nie waszych spadkobierców.

Nieraz mówicie: "Dam, ale tylko tym, co na to zasługują".

Tak nie mówią drzewa w waszym sadzie ani trzoda na waszym pastwisku.

Dają, aby żyć, bo zatrzymywać dla siebie oznacza zginąć.

Z pewnością ten, który jest godzien otrzymywać swe dni i noce, godzien jest otrzymać od was wszystko.

I ten, który zasłużył na to, by pić z oceanu życia, zasługuje, by swój kielich napełnić u waszego małego strumyka.

A czyż jest większa zasługa niż odwaga, ufność i miłosierdzie otrzymywania?