Wasze Dzieci

Khalil Gibran*

Jeannette Woitzik

Wasze dzieci nie są waszymi dziećmi,

Są synami i córkami Życia, które pragnie istnieć.

Rodzą się dzięki wam, lecz nie z was,

I chociaż z wami przebywają, nie należą do was.

Możecie obdarzyć je waszą miłością, lecz nie waszymi myślami.

Albowiem mają swoje własne myśli.

Możecie dać schronienie ciałom ich, ale nie duszom.

Albowiem ich dusze zamieszkują dom jutra, do którego nie możecie wstąpić nawet w snach.

Możecie usiłować upodobnić się do nich, lecz nie starajcie się, aby one stały się do was podobne.

Albowiem miłość nie cofa się wstecz ani nie ociąga się, by pozostać w dniu wczorajszym.

Jesteście łukami, z których wystrzelono wasze dzieci jak żywe strzały.

Łucznik dostrzega cel na drodze do nieskończoności i napina was Swą mocą, aby Jego strzały pomknęły szybko i daleko.

Niech napięcie dłonią Łucznika napełni was radością;

Albowiem Ten, który kocha lecącą strzałę, nie mniej miłuje nieruchomość 

*Khalil Gibran

(1883-1931), arabski (libański) pisarz, malarz, myśliciel; od 1895 w USA, 1897-1902 uczył się w słynnej szkole maronickiej Madrasat al-Hikmat (Szkoła Mądrości), po jej ukończeniu zajął się malarstwem w USA, 1907-1909 studia plastyczne w Paryżu; publikował do 1905 po arabsku, od 1918 (Szaleniec, wyd. pol. 2002; Proroka 1923, wyd. pol. 1997, Kingdom of the Imagination 1927, Jezus, Son of Man 1928, The Earth Gods 1931) po angielsku.