On pukał do drzwi naszych

 Ernest Bryll

On pukał do drzwi naszych. A my zatajeni

 Z zaciśniętym oddechem siedzieliśmy w ciszy

 I każdy z nas udawał - pukania nie słyszy.

 On pukał do drzwi naszych. A my przytuleni

 Do betonowych ścianek naszego mieszkania,

 Do mebli z takim trudem znalezionych w sklepach

 Do makatek, co kryły na tynku spękania,

 Chcieliśmy mieć choć chwilę spokoju...

 On czekał.

 Przez drzwi z cieniutkiej dykty słychać, jak waliło

 Jego serce. Nierówno. Jakby zadyszane.

 Pewno dlatego, że miał w sercu ranę

 Albo może zwyczajnie winda nawaliła

 I szedł pieszo na piętra...

 Jak my właziliśmy

 Z tą ciężką szafą, wersalką i stołem,

 On dyszał teraz - jak my dyszeliśmy.

 Żeby zamienić ściany tak więzienne gołe

 W miękkość mieszkania...

 - Panie, może potem

 Jak kurz zetrzemy z podłóg. Jak wróci ochota

 Zobaczyc kogoś.

 Nie stój nam za drzwiami,

 Nie człap po nocach pustymi schodami,

 Nas teraz w domu nie ma. My nie wiemy sami

 Czy tam w sobie jesteśmy...

z tomiku Sadza, 1982