Rok

Czesław Miłosz

Rozglądałem się po nieznanym roku, wiedząc, że niewielu

przybywa z tak daleka, blask napoił mnie jak woda roślinę.

Był to wysoki rok, lisowatego koloru, jak przecięty pień

redwoodu albo na pagórkach liście winogradu w listopadzie.

Tętno muzyki mocno biło w jego uroczyskach i pokojach,

zbiegające z ciemnych gór dopływy zaplatały się.

Łomotaniem w bębny konga witało mnie pokolenie ubrane

w szaty wzorzyste obszyte dzwoneczkami.

Gardłowe jego pieśni ekstatycznej rozpaczy powtarzałem,

idąc wzdłuż morza, kiedy przybój niósł chłopców na deskach

i zmywał mój ślad.

Na samej granicy zamieszkanego czasu uczono się chodzić

na dwóch nogach i wymawiać znaki nakreślone w zawsze

dziecinnej księdze rodzaju.

Opowiadałbym, gdybym umiał wszystko co jedna pamięć

może zebrać na chwałę ludzi.

O słońce. O gwiazdy, mówiłem, święty, święty, święty, byt nasz

podniebny i dzień, i wieczne obcowanie.

z tomu „Miasto bez imienia”, 1969