Po ciemku

Mieczysława Buczkówna

Wojciech Siudmak

Poeta to ten

Komu odebrano wzrok

W pełni jawy

Koniuszkami płonących palców

Dotyka słów

I nie wie czy je zapali

Wszędzie szukam wiersza

Josip Osti

Mikołaj Roerich

Wszędzie szukam wiersza. ... I tak już od wczesnej

młodości. Dzień i noc. Także w snach.

W sobie i wokół siebie. W jasności i ciemności.

W radosnych i smutnych głosach ludzi i

ptaków. A także w ich wieloznacznym milczeniu. ...

Wszędzie szukam wiersza. ... Szukam go w niebieskich,

zielonych i czarnych oczach dziewcząt i kobiet,

na dnie których leżę - jak niejedna z nich na dnie

moich - od dawna martwy

i zapomniany. ... Wszędzie szukam wiersza. ...

Szukam go pod kamieniem. Za chmurą.

Pod łóżkiem i w nim, gdzie dzieją się

największe cuda świata, a z objęć,

którym towarzyszą śmiech i łzy, rodzą się jednocześnie życie i śmierć. Rodzą się przyszli

kochankowie i mordercy, ci, co będą budować

i ci, co zburzą świat. ... Wszędzie

szukam wiersza. ... Szukam go w starych i nowych

książkach. W nich znajduję brązowe, a potem już tylko siwe włosy.

Zapomniany banknot państwa, którego nie ma już od dawna

a na nim uśmiech równie długo nieżyjącego już

wszechmocnego władcy. I wiele innych rzeczy. ...

Wszędzie szukam wiersza. ... Szukam go też w wierszach

innych poetów. I choć wiem,

że wiele jest wierszy pięknych, poruszających, po mistrzowsku

skrojonych, i wierzę poecie, który

powiedział: „Wszystko jest wierszem", wiersza, którego wszędzie

szukam, nigdzie nie znajduję. ... Wszędzie szukam

wiersza. ... Czasem wydaje mi się, że go już znalazłem.

A częściej, że to on znalazł mnie. Najczęściej

tam, gdzie go nie szukałem. Jednak wszystko, co do tej

pory napisałem, choć inni przyjęli to jako wiersz,

było tylko odciskiem moich palców na papierze,

na które on ze swoich skrzydeł strzepał złoty kurz,

zanim zniknął na powrót nie wiedzieć gdzie. Nie wiem,

jak inni odczytywali te dziwne znaki,

dla mnie był to zawsze sygnał,

by szukać dalej.

tłum. Agnieszka Będkowska-Kopczyk

Nie wszystkie wiersze już napisano, panie Tadeuszu

Josip Osti

Aurelio-Bruni

Dla Tadeusza Różewicza

Nie wszystkie wiersze już napisano, drogi panie Tadeuszu...

Choć często powtarzam to, co Ty powtarzałeś i

przed tobą wielu innych poetów. Te same

słowa, te same metafory i te same odziedziczone

symbole... Nie wszystkie wiersze już napisano, drogi

panie Tadeuszu... I nie wszyscy ludzie już się narodzili,

choć z góry na śmierć są skazani. U nikogo

śmiertelna rana, rozpoznawalne znamię,

nie była, nie jest i nie będzie równie bolesna.

Tak jak identycznym śpiewem nie odzywają się rozmaite

ptaki... Kukułka, puszczyk, sowa, kos, synogarlica,

drozd, sikorka... Nie wszystkie wiersze już napisano,

drogi panie Tadeuszu... Dlatego wciąż je piszę,

tak jak nie przestawałeś ich pisać także Ty.

tłum. Dorota Jovanka Ćirlić

Sumienie

Stanisław   Misakowski 

talat darvinoğlu

Lustra

bezwymiarowe

o skomplikowanych mechanizmach

 odbijają nasze kroki

nasze spojrzenia

nawet myśli

 na szczęście

nikt z żyjących

w tych lustrach

nie poznaje siebie

 a gdy zobaczy

obcą twarz

wskazuje na nią

palcem

Dokładność

Beata Obertyńska

Hieronim Bosch

Nie, żebym miała jakie wątpliwości,

bo wiem, że w niebie będzie kiedyś wszystko,

tylko chcę wiedzieć - tak - dla dokładności,

czy i kwitnące kartoflisko?

Czy kiedy wieczność - czas, co go poruszał -

z zatrzymanego już zdejmie Zodiaku -

będzie pamięcią mogła wrócić dusza

do takich kwitnących ziemniaków?

Czy Boża wielkość, do Swych miar nawykła,

zechce uwzględnić ważąc nasze sprawy,

czym człowiekowi umiał być - na przykład

skrzyp przydrożnego świerszcza z trawy?

Bo - skoro szczęścia czeka nas tam pełnia,

to poza tamtym - Niepojętym – Wszystkim -

koniecznie także: biała, młoda pełnia

nad takim letnim kartofliskiem...

Co jednolite, trwa...

 Percy Bysshe Shelley

Władyslaw-Galczyński

Co jednolite, trwa, co różne, mija.

Niebo lśni zawsze, a świt gubi cienie.

Życie - kopułą szklaną, skąd przebija

Tłum barw i wieczność plami, nim sklepienie

Pod stopą śmierci nie trzaśnie. Ziszczenie

Pragnień śmierć daje. Wnijdź w nią. Ona chowa

Wszystko, co zbiegło już. Rzymu kamienie,

Lazury, kwiaty, gruz, muzyka, słowa -

Zbyt słabe: chwały ich nie odda mowa.

przełożył Jerzy Pietrkiewicz

 Czas nienazwany

Janina Brzostowska

Wojtek-Siudmak

Beze mnie

czas nie istnieje.

Tylko ja go nazywam,

 człowiek:

pamięcią

słowem

cierpieniem

narodzinami

śmiercią.

 Płynie przez moje ciało

dzięki mnie żyje wśród gwiazd

i tylko ja obliczam

czas.

Dopiero gdy w przestrzeniach

których kres nie jest znany

przestanie istnieć człowiek

wycofa się na zawsze

już nienazwany

nieznany

czas.

Mikroliryka

 Jan Zych

http://www.mayoz.fr/photos

To są drzwi bez wyjścia.

Otwarte jak powietrze dla krzyku.

Tylko, żeby wejść – wrócić już nie można.

Nie wraca się do rzeki.

Po złotych progach jesieni

zwierzęta i drzewa schodzą do jednego morza.

Podobno są – ale gdzie? – prawdziwe brzegi.

W cierpliwości jestem kruchy brat kamienia.

Na tej ziemi,najpiękniejszym słoneczniku,

po mnie i po tobie przejdą traw pokolenia.