Dzieciątko w śniegu

George Mackay Brown

Bill Breedon

„Posłuchaj. Czyjeś kroki za oknem...”

Płatek śniegu na szybie.

„Znów coś słychać, cichutkie pukanie...”

To zamarznięty ptak spadł.

To popiół przesiewa się w piecu.

To dźwięk, jaki wydaje gwiazda w tę

najdłuższą noc roku, srebrzyste muśnięcie struny.

Nikt w taką noc nie wychodzi z domu.

To tylko mysz hałasuje między ścianami

Albo jagnię drżące w wysokiej zagrodzie.

Odwróć się. Niech zimowy skarb snów

Wypełni twoją główkę po brzegi.

„O północy śniło mi się

Zagubione w śniegu chudziutkie dzieciątko.”

przełożył Andrzej Szuba

Bóg

Iwan Dracz

Piotr Konczałowski

...I przyszedł do niego Pan,

przeglądał jego książki.

I zapytał go Pan:

„A kiedy ty, synu, żyć będziesz?

Czy na tym polega sens życia?”

„Nie odpowiem Ci na to o Panie,

lecz ty powiedz, jak to się stało,

że się toczy ta ogromna machina -

nasza Ziemia, i miliardy innych

bez krachów planetarnych i strajków?

Skąd ci starczyło energii -

przecież sprawnie, bez przerwy działa

gwiezdny mechanizm wszechświata.

A co najważniejsze, o Panie, jak cię nie wbili w pychę

ludzie i aniołowie kultem twej boskiej Istoty?”

Bóg był marksistą i rzekł:

„Jam zawsze wątpił, mój synu!”

przeł. Florian Nieuważny

 Dewotki

Józef Baran

Teresa Muszakowska

bo one ciągle nie wierzyły

że pójdą do nieba

klękały

waliły głową o konfesjonał

obłapiały za nogi

Bogu ducha winnego Pana Jezusa

i opowiadając mu jedne i te same

aż do znudzenia jedne i te same grzechy

żebrały o kawałek raju

pod wieczór

nerwowy kościelny

wyrzucał je za bramę

dopiero wtedy Jezus

mógł rozprostować kości

i dla odprężenia

zagrać z apostołami w karty

z tomu "Nasze najszczersze rozmowy"

 U Pana Boga za piecem

Józef Baran

Jacek Yerka

U Pana Boga za piecem

na talerzach rosół dymi

ojciec dopiero co z sumy wrócił

z Panem Bogiem się naradzał

do siana pogodę zamówił

siedzi teraz pod jabłonką

w nowym kapeluszu

gniadego dogląda

papierosa zakurzył

gniady puszczony samopas

po sześciu dniach orki

po rajskim ogrodzie świata

u Pana Boga za piecem

rosół na talerzach dymi

matka niedzielę czyni

każdemu

po skrzydełku

po nodze szyjce

burkowi kości

a ojciec wcina pod jabłonką

głowę

- to mówisz

że masz tam jaką?

i przebiera między narzeczonymi

teściami ziemniakami w rosole

starosty szuka

- a muzykantów zamawiać

czy nie zamawiać?

synowie ze świata zjechali

dary przywieźli

- a!

jeszcze was pożenie

i pójdę

do Pana Boga

za piec

z tomu "Nasze najszczersze rozmowy"

Rozmowa

Jerzy Górnicki

Morteza Katouzian

Dlaczego zostawiasz mnie samego

w Twoim świecie na chwilę za krótką.

Ożywiony pył materii, w aureoli błękitu,

krąży pośród miliardów wystygłych kamieni,

w nieskończonym wymiarze czasu.

Jestem cząstką Twojej samotności,

danej mi w chwili narodzenia,

w krzyku ciała wyrwanego z mroku,

w śladach kroków uparcie stawianych,

w perspektywie uciekającej do nieba.

Mój strach jest silniejszy niż nadzieja,

wielkie pragnienie miłości dławi słowa,

zamienia je w martwe złoto pustyni,

zasypuje wiatrem milczenia, w którym

słyszę tylko bicie własnego serca.

Dlaczego nie potrafimy rozmawiać ze sobą?

Milczenie Twoje jest szeptem sumienia

zagłuszanym na scenie mojego życia,

gdzie wygłaszam monolog

napisany tylko dla mnie.

Moje pytania nie rodzą się z wiary,

dlatego błądzę w zakamarkach rozumu,

szukając Ciebie, w czwartym wymiarze,

zbyt odległym, by znaleźć tam siebie,

na obraz i podobieństwo Twoje.

z tomu "Samotność"

Rozmawialiśmy

Krzysztof Gąsiorowski

                               Sanjuan Chelin

Realny –

jak życie zza nieszczęść – odsłonił się

wieczór; jego ćmy; ujadanie

psów w dali, cichsze od ciemności.

Zaczęliśmy rozmawiać,

aby wiedzieć cokolwiek.

I pomyśleć:

przez cały czas,

pod krzątaniną dni dzieje się

taka ciemność, tylko

nieznacznie uchylona przez cienie.

Rozmawialiśmy. Aby,

aby było tu o coś mniej!

W toni jeziora przed nami

odpoczywało jeszcze niebo przelotne.

Rozmawialiśmy.

Nagle jak gdyby znikąd, z wieczności,

ponad naszymi głowami,

w kształtach cisz,

tak niestosownych w tym stuleciu wojen,

przemijał łabędź,

rozległy jak gwiazdozbiór.

Rozmawialiśmy.

z tomu „Wyprawa ratunkowa. Wiersze wybrane”

 Mówię do ciebie cicho

Rafał Wojaczek

Mówię do ciebie cicho tak cicho jakbym świecił

I kwitną gwiazdy na łące mojej krwi

Mówię tak cicho aż mój cień jest biały

Jestem chłodną wyspą dla twojego ciała

które upada w noc gorącą kroplą

Mówię do ciebie tak cicho jak przez sen

płonie twój pot na mojej skórze

Mówię do ciebie tak cicho jak ptak

o świcie słońce upuszcza w twoje oczy

Mówię do ciebie tak cicho

jak łza rzeźbi zmarszczkę

Mówię do ciebie tak cicho

jak ty do mnie