Drzewo to dom

Julia Hartwig

któż temu zaprzeczy

Wystarczy wspiąć się wzrokiem po piętrach jego gałęzi

i posłuchać jarmarku ptaków które schroniły się w jego cieniu 

Drzewo to dom 

Malutcy i podobni ptakom przysiadamy we śnie na jego konarach 

i powaga bezruchu drzewa przypomina teraz kościół żywy 

pełen szeptów i szelestów

Wszystko jest możliwe dla tego kto mieszka w gałęziach drzewa 

bo ku drzewom przylatuje z własnej woli wiatr 

od którego umysł staje się czysty i gotowy na każdą niespodziankę 

pożegluje do jego portu żaglowiec obłoku 

i nie ominie go ciężki pancernik gradowej chmury 

słońce poszuka ochłody wśród jego liści 

O ciężkie stopy drzewa łapy dobrotliwego smoka 

unieruchomione w ziemi i wychylające się z niej 

by ukazać swą gładkość o pełna zmarszczek koro 

i połyskujące ciało pni grabowych 

bo jakże śmiem mówić do ciebie tylko: drzewo 

kiedy masz tyle imion

Ty lipo kulista ty topolo podobna do gęsiego pióra 

ty dębie starych bogów i piorunów sypiących żołądźmi 

rozłożysta jabłonko tujo z wyspy umarłych 

cisie klonie jesionie akacjo wierzbo i olcho, 

a także wszystkie inne drzewa nie znane mi i pełne magii 

z którymi człowiek tak często utożsamia swój los 

Nauczcie nas pogodzić się z miejscem gdzie żyjemy 

nauczcie nas poznać je do głębi i pokochać do końca 

Być drzewem zakorzenionym