Jarosław Iwaszkiewicz

(Ciemne ścieżki)

50

Żonie

Ten wiersz o kwiatach i jeziorach

To jest dla ciebie, ukochana,

Abyś słyszała, jak w szuwarach

Tajemnie śpiewa vox humana.

Bo są jeziora i są kwiaty,

Pod powiekami śpiące w głuszy,

I czasem zabrzmi głos skrzydlaty,

W ukryciu wodnych pióropuszy.

I kiedy milczą wszystkie chóry,

I ziemi krwawy dyszy opar,

Brzmi jeszcze głos poety, który

Walącym w dąb się wichrom oparł.

Brzmi jeszcze czysta, żalna nuta,

Która do duszy ci przenika,

I śpiewać będzie zawsze póty,

Póki się rodzi świat i znika.

Ten głos jest nikły i nieśmiały,

A bije w niebo jak skowronek,

I taki cichy, taki mały,

Przecież zwiastuje wielki dzionek...

Ach, nie ostatnim anim pierwszy,

Któremu na to serce dano,

Aby zaklinać w małość wierszy

Olbrzymi pogłos - vox humana.