Samotność I

Tomas Tranströmer*

Scanpix/Forum

Tu byłem bliski śmierci, jednego wieczoru, w lutym.

Samochód wpadł w poślizg i sunął w poprzek

po złej stronie drogi. Jadący z przeciwka-

ich światła- byli coraz bliżej.

Moje imię, moje dziewczyny, moja praca,

wszystko to zostało za mną i w ciszy oddalało się

coraz bardziej. Byłem bez imienia

jak chłopiec na podwórku szkolnym, otoczony przez wrogów.

Potężne światła nadjeżdżających samochodów,

skupiły się na mnie a ja próbowałem skręcić

w przeźroczystym strachu, który pływał jak białko.

Sekundy rosły-pełno w nich miejsca-

aż stały się wielkie jak szpitalne budynki.

Można się tam było nawet zatrzymać

i odetchnąć chwilę

przed zmiażdżeniem.

I wtedy przyszło oparcie: pomocne ziarnko piasku

lub cudowny podmuch wiatru. Samochód uwolnił się

i szybko przeczołgał w poprzek drogi.

Wyrósł jeszcze jakiś słup lecz złamany-ostry dźwięk-

przepadł w ciemnościach.

Aż nastała cisza. Siedziałem w pasach

i widziałem jak przez śnieżną zamieć, ktoś się zbliża

by zobaczyć co ze mnie zostało.

przeł. Antoni Orzech

*Poeta, uhonorowany nagrodą Nobla w 2011 r., miał 83 lata. Zmarł w Sztokholmie

http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/1520280,1,nie-zyje-noblista-tomas-transtrmer.read