Roman Brandstaetter

Leonard Porter – Arethusa

Rozmowa z Aretuzą

Stoję nad twoim źródłem, Aretuzo,

I patrzę w gąszcze mądrych papirusów,

Obrosłych wiedzą wielu tysiącleci.

Po mojej twarzy z wolna się przesuwa

Cień twej postaci. Powiedz mi, czy warto

Wracać do dawnych kształtów i zwyczajów

I znowu wszystko zaczynać od nowa

Dla kilku uczuć i dla kilku myśli,

Które, nim wzejdą, już więdną i giną?

Na to odrzekła wdzięczna Aretuza:

- Nie warto nigdy zaczynać od nowa,

Bo człowiek zawsze potknie się o kamień

W tym samym miejscu i w tym samym czasie.

- Zatem ty wierzysz w przeznaczenie, nimfo?

- Tak, lecz nie w twoje.

- A w czyje?

 - Kamienia.