Rainer Maria Rilke

Za niewinnymi drzwiami...

Za niewinnymi drzwiami

odwieczne fatum kształtuje powoli

swoje nieme oblicze.

Tam też odchodzą zmarszczki...

To co ptak tu zakrzyknie,

tam jak rys boleści

odbija się od twardych Ust Prawdomówności.

Zaś kochankowie młodzi

uśmiechają się do siebie, jeszcze nie pożegnalnie,

pod i wysoko nad nimi kroczy

gwiazdopodobny ich los,

zachwycony pośród nocy.

Jeszcze nie staje się ich przeżyciem,

jeszcze mieszka

szybując pośród biegu niebieskich sfer,

w lekkiej postaci.

tłum. z niemieckiego Bernard Antochewicz