Jadwiga Zgliszewska

Wyprawa

W niebezpieczną i daleką podróż dziś wyruszam

na podboje niezbadanych głębin mojej duszy.

Od znanego dobrze świata właśnie się oddalam,

pragnąc oto się zanurzyć

w tajne, nieznajome wcale

oceanu fale.

Niespokojnie więc przed siebie wyprowadzam ręce,

błądząc niemal po omacku. Napotykam więcej

dolin, głębin i otchłani niż na całym globie!

I obawiam się – co będzie,

gdy odkryję wulkan w sobie

z lawą żrącą ogniem?

Puszcza. Widzę niebosiężne, mocno wrosłe drzewa,

lian splątane gęstą siecią. To ciągła potrzeba

wyrywania się do wzlotu, choć przycięto skrzydła...

Jak tu sięgać gwiazd, gdy chlebem

w codzienności pryzmat

zaklęta szarzyzna?

Niewzruszonym majestatem przyciągają góry,

gdzie szemraniu bystrych prądem potoków wtórują

cichym szumem stare smreki. Jednak nienazwane

szczyty moich pragnień – w chmurach

giną w strzępy rozrywane

przez halne, orkany...

Jest pustynia, białym piaskiem zasypana cała.

Bezmiar ciszy i spokoju. Tu wylądowała

wyobraźnia. Czas odpocząć, szukać ukojenia.

A fantazja i nostalgia

wnet oazę stworzą w cieniu – 

azyl na marzenia.

W tej wyprawie uciążliwej poznaję wciąż nowe

lądy, morza, góry, rzeki, przystanie portowe...

Geografię swojej duszy nikczemnie obnażam,

lecz by poznać choć połowę

skarbów tych – należy wszakże

podróż tę powtarzać...