Carol Ann Duffy

Rozgrzewając jej perły

dla Judith Radstone

Przy mojej skórze jej perły. Moja pani

każe mi je nosić, rozgrzewać, do wieczora,

kiedy czeszę jej włosy. O szóstej wieszam je

na jej białej chłodnej szyi. Cały dzień myślę o niej,

jak wypoczywa w Żółtym Pokoju, rozważając: jedwab

czy tafta, która suknia na wieczór? Wachluje siebie,

podczas gdy ja pilnie pracuję, mój powolny żar wnika

w każdą perłę. Luźno na mojej szyi, jej sznur.

Jest piękna. Śnię o niej

w łóżku na poddaszu ; widzę jak tańczy,

jej postawnych partnerów dziwi mój nikły uporczywy zapach

pod jej francuskimi perfumami, jej mlecznymi klejnotami.

Muskam jej ramiona zajęczą łapką,

obserwuję jak delikatny rumieniec sączy się przez skórę,

niczym opieszałe westchnienie. W jej zwierciadle

moje czerwone usta rozchylają się, jakbym chciała przemówić.

Pełnia. Powóz przywozi ją do domu. W myślach

widzę jej każdy ruch... Ściąga suknię,

zdejmuje klejnoty, szczupłe ręce sięgają

po szkatułkę – naga wsuwa się do łóżka,

jak zwykle... A ja tu leżę rozbudzona

i wiem, że w tej samej chwili perły stygną

w pokoju, gdzie śpi moja pani. Całą noc

czuję ich brak i płonę.

przełożyła Elżbieta Wójcik-Leese