Zofia Szydzik

wzruszenia

spójrz...oto nasz park ze starodrzewem, o cienistych 

alejkach, po których snuje się jeszcze samotnie

nasza bliskość, a słowa kołyszą się między konarami

drzew, jak perły nanizane na nić babiego lata.

a tam...okno mojego pokoiku sprzed lat, na mansardzie,

patrzy w stronę parku i na mnie, otwiera swe powieki,

jakby chciało zapytać – pamiętasz?

...te ściany dawały azyl waszej miłości...

zdaje się - jakby wszystko było wczoraj. patrzyliśmy 

w dal oboje, dzisiaj patrzę pod nogi, stojąc na krawędzi

horyzontu zdarzeń. obok starych drzew wyrosły młode,

cicho szumiąc, opowiadają nowe legendy.

w alejkach wzdychają młodzi, zakochani,

tu czas tworzy nowe, może barwniejsze repliki.

nasza, zmęczona legenda, poszła już na skróty, 

by odpocząć, lecz zanim...musi powalczyć 

z wróblami o miejsce 

na ławeczce!