Ta nasza młodość

Tadeusz Śliwiak

Ona jest wśród kamieni

Rwącym światłem strumyka

Wiewiórkami po drzewach

po gałęziach pomyka

Ona iskrą w kamieniu

Ona mlekiem w orzeszku

Ona świata ciekawa

Jak miedziany grosik w mieszku

Ta nasza młodość

z kości i krwi

Ta nasza młodość

co z czasu kpi

Co nie ustoi w miejscu zbyt długo

Ona co pierwszą jest

...potem drugą...

Ona kwiatem we włosach

Octem w jabłkach jest pierwszym

Gorzką pianą na piwie

w świata gwarnej oberży

Buntem jest niespełnionym

co na serce umiera

Ona tylko to daje

co innemu zabiera

Ta nasza młodość

z kości i krwi

Ta nasza młodość

co z czasu kpi

Co nie ustoi w miejscu zbyt długo

ona co pierwszą jest

...potem drugą...

Życie nie stawia pytań

Agnieszka Osiecka

http://walaprzemyslaw.blogspot.com/

Życie nie stawia pytań

Życie po prostu jest

Czasem zębami zgrzyta

A czasem łasi się jak pies

A Ty który wszystko wiesz

Znasz wszystkie kwasy i zasady

Powiedz nam jak to jest

Po tamtej stronie lady

A Ty który wszystko znasz

Terminy święta i zagłady

Powiedz nam jak jest tam

Po tamtej stronie lady

Czy się tam sieje zboże

Czy się po prostu trwa

Czy jest tam jakieś morze

Czy jest taki ktoś jak ja

Życie nie daje nagród

Życie nie daje wiz

Życie to trochę szabru

A bardzo rzadko czysty zysk 

A Ty który wszystko wiesz

Znasz wszystkie kwasy i zasady

Powiedz nam jak to jest

Po tamtej stronie lady

A Ty który wszystko znasz

Terminy święta i zagłady

Powiedz nam jak jest tam

Po tamtej stronie lady

http://www.youtube.com/watch?v=FdeU8lDNvpQ

Samotność

Jan Rybowicz

"Muzyka samotności"- Sonia Pajgert

Nie można być samotnym.
Trzeba opiekować się kimś,
kimkolwiek.
Dzieckiem, drugim człowiekiem,
kotem, psem albo rybką w akwarium.
Albo samym sobą.
Albo Panem Bogiem w kościele.
Ale nie można być samotnym.
Opiekować się gwiazdami,
swoim osobowym samochodem,
prawem, moralnością, pogodą.
Aby tylko nie być sam.
Bo samotność
jest naprawdę
nie do zniesienia.
Jest śmiertelną chorobą.
W stu procentach śmiertelną.

Podczas gdy on...

Jan Rybowicz

A więc czego zazdrościcie artyście?

Bezsennych nocy?

Anioła śmierci,

który jest jego codziennym aniołem stróżem?

Czy zazdrościcie mu stugębnej plotki morderczej,

kiedy on pragnie jedynie zrozumienia?

Czy sławy, która jest niczym,

w dodatku bardzo uciążliwym?

A więc czego zazdrościcie artyście?

Tego, że na głos wyrykiwał to,

o czym wy baliście się nawet myśleć?

A może zazdrościcie mu tego, że wreszcie umarł,

podczas gdy wy nadal zadręczacie się nawzajem

w tym ziemskim piekle?

Wy, którzy unikacie nawet

wzmianki o swojej śmierci,

podczas gdy on całe życie

przygotowywał się do niej pokornie.

1976

Życiorys
Jan Rybowicz

Zacząłem umierać

26 maja 1949 roku w Koźlu,

o trzynastej z minutami,

prawdopodobnie w niedzielę.

Urodziłem się

18 listopada 1976 roku w Krakowie,

na łamach „Gazety Krakowskiej”.

Moim ojcem jest William Faulkner.

Moją matką jest Maria Jasnorzewska-Pawlikowska.

Ojcem chrzestnym Willy Szekspir,

zresztą nieżyjący już od około

trzystu lat.

Moi bracia,

odkąd zostali poetami,

zadzierają nosa.

Mimo to

znoszę ich.

Nasza jedyna siostrzyczka

odeszła przed kilkoma latami

do Krainy Wiecznego Pisania.

Wołaliśmy na nią Halina Poświatowska.

Moich pozostałych krewnych i pociotków

nie zdołam chyba wymienić

wszystkich.

Kto ciekaw,

niech zajrzy do słowników pisarzy.

Najlepiej zacząć alfabetycznie od

Słownika Pisarzy Angielskich i Amerykańskich…

Jestem twórcą baniek mydlanych,

Które – podobno –

są ludziom równie niezbędne

jak chleb.

Jan Rybowicz (1949-1990), polski poeta, prozaik.

W środku życia

Tadeusz Różewicz

Izabela Gajewska 

Po końcu świata

po śmierci 

znalazłem się w środku życia 

stwarzałem siebie 

budowałem życie 

ludzi zwierzęta krajobrazy 

to jest stół mówiłem to jest stół 

na stole leży chleb nóż 

nóż służy do krajania chleba 

chlebem karmią się ludzie 

człowieka trzeba kochać 

uczyłem się w nocy i w dzień 

co trzeba kochać 

odpowiadałem człowieka 

to jest okno mówiłem 

to jest okno 

za oknem jest ogród 

w ogrodzie widzę jabłonkę 

jabłonka kwitnie 

kwiaty opadają 

zawiązują się owoce 

dojrzewają 

mój ojciec zrywa jabłko 

ten człowiek który zrywa jabłko 

to mój ojciec 

siedziałem na progu domu 

ta staruszka która 

ciągnie na powrozie kozę 

jest potrzebniejsza i cenniejsza 

niż siedem cudów świata 

kto myśli i czuje 

że ona jest niepotrzebna 

ten jest ludobójcą 

to jest człowiek to jest drzewo to jest chleb 

ludzie karmią się aby żyć 

powtarzałem sobie 

życie ludzkie jest ważne 

życie ludzkie ma wielką wagę 

wartość życia 

przewyższa wartość wszystkich przedmiotów 

które stworzył człowiek 

człowiek jest wielkim skarbem 

powtarzałem uparcie 

to jest woda mówiłem 

gładziłem ręką fale 

i rozmawiałem z rzeką 

wodo mówiłem 

dobra wodo 

to ja jestem 

człowiek mówił do wody 

mówił do księżyca 

do kwiatów deszczu 

mówił do ziemi 

do ptaków 

do nieba 

milczało niebo 

milczała ziemia

jeśli usłyszał głos 

który płynął 

z ziemi wody i nieba 

to był głos drugiego człowieka 

Maj 

Józef Baran

Isak Lewitan

brnąłem do ciebie maju

przez zawieje listopada

i styczniowe zaspy

przez szpitalne białe

korytarze zimy

w których słońca

tyle co na lekarstwo

teraz blaskiem oślepiony

cały zanurzony

w Jordanie pogody

zapomniałem o zmęczeniu

maj tylko i maj dookoła

płyną przeze mnie

majowe dmuchawce

wdycham woń

wszystkich bzów i jaśminów

w dzieciństwie naręczami

targanych

śpi w twoim wnętrzu chłopiec

z wypiekami na twarzy

pochylony rozpoznaję w nim

swój pierwszy zachwyt

z twoich ziaren gorczycznych

wyrosną drzewa - maju

strudzonemu pielgrzymką

ulżyj dodaj wiary

z tomu "Pędy i pęta", 1984