Jestem zmęczony

Jestem zmęczony poezją zbyt pięknie pachnącą,

i poezją piekielnie mądrą i uczuciową,
a szczególnie zmęczony jestem poezją wrogą i gniewną
i taką, która miota się w przestrzeni
znieczulona sama sobą w samogwałcie zgromadzonych arabesek.
Jestem zmęczony płaczliwym, nadąsanym modernizmem.

Chcę poezji brzydkiej
albo pięknej jak niebo
albo obojętnej jak woda
i poezji głupiej, nieprzyjemnej
wypowiadającej się
niezdarnie, kanciastej i odwracającej się od języka.

Chcę jakiegoś paskudztwa
czegoś niemożliwego
czegoś jak powietrze
stającego się niczym
w co drugiej chwili.

Jørgen Leth (wybitny duński poeta ur. w 1937)

tłumaczenie z duńskiego Lena Preis

 Wstydzę się

Wstydzę się układać wiersze

zajęcie nieskromne

schlebiać czytelnikowi

aż powie to dobry wiersz.

Wolałbym przemówić

innymi słowami

tak żeby nikt przytomny

nie życzył sobie mnie słyszeć.

Czesław Miłosz

(z tomu "Wiersze ostatnie", 2006)

Jasne niejasne

Najgorętsze uczucia

nie rodzą najlepszych wierszy

ani najlepszej muzyki

ani najwspanialszych obrazów

A jednak bez nich

nie powstałoby nic

Nie liczysz pisząc

a jednak wszystko jest policzone

nie kryjesz się

a jesteś ukryty

nie wystawiasz się na pokaz

a widzą cię i rozpoznają

Przyznaj

że jest w tym coś niejasnego

Julia Hartwig

Moja estetyka

Nie odróżniam

życia od wiersza.

Wszystko, co piszę,

przeżyłem.

Ukrywanie się za mitem

na pewno mnie nie zbawi.

Nawet gdybym potrafił,

nie brałbym udziału

w literackiej maskaradzie.

Moja estetyka:

nagość pancerzem!

Nie goić ran,

przywyknąć do bólu.

Kiedy do mojej literatury

wkrada się

literatura,

najwyższy czas pomyśleć o czymś innym;

pozmywać. Oczyścić studzienkę. Zgrabić liście.

Peter Curman

( poeta szwedzki, z tomu "Milczenia i psalmy najmniejsze")

Moja poezja

niczego nie tłumaczy

niczego nie wyjaśnia

niczego się nie wyrzeka

nie ogarnia sobą całości

nie spełnia nadziei

nie stwarza nowych reguł gry

nie bierze udziału w zabawie

ma miejsce zakreślone

które musi wypełnić

jeśli nie jest mową ezoteryczną

jeśli nie mówi oryginalnie

jeśli nie zadziwia

widocznie tak trzeba

jest posłuszna własnej konieczności

własnym możliwościom

i ograniczeniom

przegrywa sama ze sobą

nie wchodzi na miejsce innej

i nie może być przez inną zastąpioną

otwarta dla wszystkich

pozbawiona tajemnicy

ma wiele zadań

którym nigdy nie podoła

Tadeusz Różewicz

Poeta

Nie dano mu przymiotnika

nie jest ani wielki

ani polski

ani nawet wybitny

ale w jego wierszu

jak w sercu

płacze ciemność

pokażcie mi takiego

drugiego

Anna Kamieńska

Poeta

W powiększonych źrenicach

ulubiona czcionka Arial.

Zakochana otchłań.

Śnią mu się

opuszczone wyrazy kamienic.

Tłusty druk dzieciństwa.

Okno otwarte pod czyimś nazwiskiem.

Na ostatnią chwilę

odkłada czas.

Wariackie recytacje

dedykuje psom.

Bawi go miłosna kaligrafia.

Odręczne zapisane życie.

Porzucona litera ekstazy.

Żyje w schronisku dla słów.

Ewa Lipska

z tomiku "Pogłos"

 Moje pisanie

Z czego się zrodziła chęć mego pisania?

Pytanie na które odrzec nic nie umiem.

Czy z ciszy samotnej, czy z pustki czekania,

czy ze szlochu wierzby płaczącej przy drodze?

Coś we mnie wezbrało, jak wody wiosenne,

po których kra płynie daleko do morza.

Szum wiatru podsyca nastroje jesienne,

deszcz w szyby dzwoni serenadę rzewną.

Z czego sie zrodziło to moje pisanie,

czy z potrzeby serca? - tego nie rozumiem.

Wyskoczyło śpiewne jak świerszcz z za komina,

więc siedzę i piszę, choć pisać nie umiem.

Wyskoczyło raźno - babcię przestraszyło,

kartki rozsypało, wątek utraciło.

Poplątane myśli, zagubione słowa,

nieskładne me wiersze, bo już siwa głowa.

Krystyna Kunigiel-Jabłońska

Chmura

Poeci budują dla nas dom - ale oni sami

nie mogą w nim zamieszkać.

(Norwid w przytułku, Hölderlin w wieży ).

O świcie mgła nad lasem,

podróż, ochrypłe wołanie koguta,

szpitale zamknięte, niejasne sygnały.

W południe siedzimy w kawiarni na rynku,

obserwujemy błękitne niebo

 i błękitny ekran laptopa;

samolot wypisuje manifest lotników

białym, wyraźnym pismem,

dosknale czytelnym dla dalekowidzów.

Błękit jest kolorem, który chętnie

obiecuje wielkie wydarzenia,

a potem już tylko czeka, czeka.

Nadciąga ołowiana chmura,

przerażone gołębie wzbijają się

niezgrabnie w powietrze.

W ciemnych ulicach i placach

gromadzą się burza i grad,

a jednak światło nie umiera.

Poeci, niewidoczni jak górnicy,

schowani w wykopach,

budują dla nas dom:

wznoszą wysokie pokoje

o weneckich oknach,

wspaniałe pałace,

ale oni sami nie mogą

w nich zamieszkać:

Norwid w przytułku, Hölderlin w wieży;

samotny pilot odrzutowca

nuci kołysankę: obudź się, Ziemio.

Adam Zagajewski

z tomu "Niewidzialna ręka"

Pisanie

Kiedy dosiadam krzesła

aby przyłapać stół

i podnosząc palec

aby zatrzymać słońce

kiedy odgarniam skórę z twarzy

dom z ramion

i ciężko uczepiony

mojej przenośni

gęsiego pióra

z zębami wbitymi w powietrze

próbuję stworzyć

nową

samogłoskę -

na pustyni stołu

papierowe kwiaty

surdut ścian się zapina

na guzik małej przestrzeni

koniec koniec

nie udało się

sączy się strużka

jeszcze chwilę

pióro potyka się z kartką

i z nieba złośliwie żółtego

wniebowstąpienie

piasku

Zbigniew Herbert

Wybrańcy gwiazd

To nie anioł

to jest poeta

nie ma skrzydeł

ma tylko upierzoną

prawą dłoń

bije tą dłonią w powietrze

ulatuje na trzy cale

i zaraz znów opada

kiedy jest całkiem nisko

odbija się nogami

na chwilę zwisa w górze

wymachując upierzoną dłonią

ach gdyby oderwać się od przyciągania gliny

mógłby zamieszkać w gnieździe gwiazd

mógłby skakać z promienia na promień

mógłby -

ale gwiazdy

na samą myśl

że byłyby jego ziemią

przerażone spadają

poeta przesłania oczy

upierzoną dłonią

nie marzy już o locie

ale o upadku

co kreśli jak błyskawica

profil nieskończoności

Zbigniew Herbert

Nawet nie wiem

jak tam sprawy za lasem

Rano wstaję

poemat chwalę

biorę się za słowo

jak za chleb

Nie zważam na mody

byle jakie

Piszę wyłącznie

uczuć starym drapakiem

Jerzy Harasymowicz 

Władca Albanii

A może już mój dług został spłacony

I zrobiłem co mogłem dla mego języka

Wiedząc, że w zamian będę miał milczenie?

Zmniejszało się i zmniejszało. Pigmejało i pigmejało.

Zostałem wielkim poetą królestwa Albanii

I uśmiech damy dworu, łaskawość regenta

Byłby dziś, niestety, spóźnioną nagrodą.

Czesław Miłosz 

Poeto! Gardź oklaskiem mas,

miej za nic sławę!

Biegnij wciąż naprzód, wyprzedzając czas,

jak szybkobiegacz kurzawę!

Leopold Staff

(z tomu "Barwa miodu")

*(z tęsknoty pisze się wiersze)

z tęsknoty pisze się wiersze

z bolesnej

drążącej śpiewny owoc ciała

patrząc na samotne palce

mogę wysnuć pięć poematów

dotykając moich napiętych ust

szepczę

i słowa - rozkołysane rytmem wielkiej wody

plotą się w wiersze

mokre

bardzo słono biegną poprzez twarz

Halina Poświatowska

*(myślę że jest trudno pisać wiersze)

myślę że jest trudno pisać wiersze

spójrzcie ile razy nie udaje się to tym

którym powinno się udać

ale myślę także że niełatwo jest

połykać truciznę zdobywać szczyty gór

przepłynąć kanał La Manche

a jednak to wszystko są ludzkie osiągnięcia

dlatego ośmielam się raz jeszcze

Halina Poświatowska
z tomiku "Jeszcze jedno wspomnienie"